Nieuw-Zeelandse sportcultuur

Inmiddels is de vakantie alweer voorbij en ging het gewone leven hier in Wellington weer verder. Ik hoor je denken: die Sander heeft toch gewoon een half jaar vakantie daar in Nieuw-Zeeland? Nou, eh, tja, daar zit misschien wel iets in... Hoewel deze week wel weer redelijk druk was wat betreft de studie.

In ieder geval, na Wouter op het vliegtuig te hebben gezet (dat was vorige week zondag) ben ik nog ff naar het Island Bay Marine Education Center geweest, waar ze een soort open dag hadden. Dat centrum was eigenlijk gewoon een stevige schuur aan het strand met een heleboel aquaria erin, maar toch. Best bijzonder trouwens, al die vissen (ja ook echt van die grote: categorietje halve meter enzo), krabben, schelpdieren en octopussen die hier rond Wellington aangetroffen worden. Het mooiste moment was nog toen het hoofd van de organisatie probeerde om een krabbetje aan zo’n reuze-octopus te voeren en dat dat krabbetje tot 3 keer toe vlak voor de neus van zo’n tot op het bot verveelde octopus naar de bodem van dat aquarium zinkt… Anyway, bij poging 4 bleek die octopus toch wel een beetje honger te hebben, waarop ie besloot die hele krab inclusief scharen maar in één hap op te eten. Laat je snacktentakel maar gaan zou ik zeggen! Die avond nog even met een groep vrienden uit eten geweest om alle vakantieverhalen uit te wisselen onder het genot van een hapje en een drankje.

’s Maandags begon het gewone leven dan weer: studeren! Gelukkig kon ik enigszins rustig aan beginnen, want m’n eerste college op maandag is om 13:40 uur. Ten minste, dat dacht ik. Het bleek dat ik toch nog wel wat dingetjes moest afronden voor het eerste college, dus toch maar vroeg eruit… De dagen daarna stonden ook in het teken van studie en verder vrij weinig, want op een of andere manier was ik op een aantal avonden rond een uurtje of 10 totaal gesloopt. Zal wel herstellen van de vakantiestress zijn ofzo. Natuurlijk zal het hardlopen op dinsdag en donderdag en het klimmen op woensdag niet echt meegeholpen hebben, maar toch, het was zelfs zo erg dat ik besloot om woensdag- én (ja én) donderdagavond niet de stad in te gaan. Gelukkig hebben we dat vrijdagavond ruimschoots goed gemaakt tijdens de opening van de Rugby World Cup 2011!

Om de fans zo veel mogelijk te laten genieten van de Rugby World Cup (RWC), hebben ze hier in Wellington aan het water een groot scherm neergezet voor alle fans. Rustig mensen, niet te hard van stapel lopen, het waren zeker geen taferelen zoals de oranje massa’s in Nederland, maar toch een mooi plein vol met mensen. Alleen ja, het blijft Wellington hè. Wind dus. Redelijk veel wind zelfs. Aangezien de meesten van ons niet zoveel zin hadden om het schuim van ons bier te laten waaien (niet dat het bier met zoveel schuim geschonken wordt, maar toch) besloten we om de dichtstbijzijnde bar op te zoeken en daar te kijken. De opening was een mooie show heb ik me laten vertellen, want ik heb een half uur ervan gemist omdat ik in de rij stond om een drankje te bestellen. Lang leve de Nieuw-Zeelandse laid-back cultuur zullen we maar zeggen… Goed, de laatste zin van meneer Key, de Rutte van Nieuw-Zeeland, kon ik nog net meepakken: Go the Mighty All Blacks! Ofzoiets.

Om half 8 kon het dan eindelijk beginnen met een spetterend affiche: Nieuw-Zeeland tegen Tonga!!! Ja, inderdaad, Tonga. Voor de mensen die niet weten waar dat ligt: FOEI! Hebben jullie niet opgelet met topografie op de basisschool? De wedstrijd was net zo spannend als ie klonk: 41-10. Het mooiste moment van de wedstrijd was toen Tonga hun eerste en enige try scoorden. De Tonganese (of is het Tongaanse?) mensen (alle vijf) waren compleet in extase. Prachtig toch? Helaas was de sfeer in de bar niet super, maar dat zal er vast mee te maken hebben dat Nieuw-Zeeland – Tonga waarschijnlijk behoorlijk vergelijkbaar is met Nederland – San Marino in voetbal… De aanwezige dames hadden echter nog wel geluk (en meteen iets om over te praten), want één van die Nieuw-Zeelandse rugbyspelers had op een gegeven moment z’n shirt kapot (of ie dat zelf gedaan had of dat een Tonganeër/Tonganiër dat deed weet haast niemand) en natuurlijk kwam dat vol in beeld. De eerste gilletjes werden al geslaakt toen ie z’n mouw eraf rukte en toen daarna z’n hele shirt uitging en de camera inzoomde op z’n sixpack was het hek van de dam. Ongelooflijk wat een kabaal! En goh, wat was ik blij dat die wedstrijd daarna weer snel verder ging. Ach, zal wel bij de “mooie” sportcultuur horen die hier heerst… Oh ja, voor mensen die willen skypen binnenkort: het kan zijn dat ik enigszins hardhorend ben de komende tijd, want er stonden een paar van die dames vol in m’n oor te gillen.

De rest van het weekend stond in het teken van studeren voor m’n tentamen van maandag en natuurlijk ook een beetje ontspannen. Zo besloten we om zondag een potluck-brunch te houden, waarbij iedereen dus iets meeneemt voor de brunch. Echt top: pannenkoeken, scrambled eggs op toast, couscous-salade met bosvruchten, yoghurt, croissantjes, noem maar op. Terug lopen de heuvel op ging dus iets minder vlot dan naar beneden zul je begrijpen. Het kon niet op die zondag trouwens, die avond was ik uitgenodigd voor een echt Kiwi-diner: geroosterd lam met mintsaus en jus, aardappelpartjes en kumura (zoete aardappel), groente en met pavlova als toetje. Heerlijk. Die pavlova is gemaakt van eiwitschuim, slagroom en suiker: zo zoet dat de tanden er bijna van uit je smoel vallen, maar wel heel erg lekker.

Maandag was dus dat tentamen en dat is eigenlijk alles wat ik er over wil zeggen. Dinsdag was iets interessanter, met ’s ochtends koffie drinken met Steffen, ’s middags hagelstenen zo groot als witte bonen (ik heb het getest, het was wel echt hagel en geen witte bonen wat er viel) en daarna een nieuwe poging om die windturbine hardlopend te bereiken. First things first: m’n buddy Steffen gaat terug naar Nederland vanaf februari volgend jaar om daar te gaan studeren. Grappig toch? Een buddy hoeft ie in ieder geval niet meer te zoeken! En over die windturbine (de Brooklyn Turbine voor de mensen die graag Googlen): ik ben er bijna! Ik zal zorgen dat ik een camera meeneem om te bewijzen dat ik jullie niet zomaar een verhaaltje op de mouw zit te spelden. Geweldig uitzicht daarboven op die heuvel trouwens, maar dat terzijde. Dinsdag werd afgesloten met een potje Kolonisten van Catan in het Engels.

Inderdaad, de Kolonisten van Catan. Treffende vergelijking met Nieuw-Zeeland dacht ik zo. Ik bedoel, praktisch het enige verschil is dat het bordspel uitgaat van een rond eiland, terwijl Nieuw-Zeeland langwerpig is, maar toch: je kunt hier hout krijgen, wol (schapen zat…), erts, graan en klei/baksteen! Je zou bijna zeggen dat die bedenker van het spel op vakantie naar Nieuw-Zeeland is geweest of iets dergelijks.

Woensdag was Benedikt jarig, dus dat vroeg natuurlijk om een feestje! Aangezien Benedikt ons probeerde wijs te maken dat ie 19 werd (zonder veel succes overigens), deed iedereen z’n best om hem iets te geven wat daarmee te maken had. Zo kreeg ie een fles met kinderchampagne en Max en ik hadden door elke 0 in een 9 te veranderen een verjaardagskaartje voor een 10-jarige ‘omgebouwd’ tot een kaart voor een 19-jarige. Dat soort flauwe grappen dus. In ieder geval, om half 8 verzamelden we ons bij Hede’s, een Japans restaurant. Super gezellig, lekker gegeten en natuurlijk de rest van de avond in de stad doorgebracht.

Vrijdag stond de tweede wedstrijd van de All Blacks op het programma, en ook deze werd in de stad bekeken, zij het dit keer op het plein met het grote scherm. Ditmaal was het Nieuw-Zeeland – Japan (83 - 7) en mede door de vele tries (met de bal over de achterlijn rennen en hem op de grond leggen) was dit zeer vermakelijk om te zien. Natuurlijk was de wedstrijd een eitje voor de All Blacks, maar toch was ik enigszins verbaasd om te zien dat iedereen (ja, letterlijk iedereen) compleet uit z’n dak ging toen Japan een try scoorde! En dan bedoel ik ook echt dat iedereen juichte, niet van dat sarcastische gejuich om de score er extra in te wrijven, nee, echt gejuich. Mensen vonden het oprecht mooi dat Japan scoorde. Prachtige sportcultuur hier. Ik bedoel, dat is nog eens iets anders als elkaar de hersens inslaan na een verloren wedstrijd! Zoals het hoort werd ook deze vrijdagavond voortgezet in de stad. Achteraf gezien (achteraf is mooi wonen, ik weet het…) had ik misschien beter iets eerder naar huis kunnen gaan, aangezien ik de volgende ochtend om 8 uur klaar moest staan voor een ééndagstramp, maar goed, gezelligheid kent geen tijd hè. Die tramp was trouwens behoorlijk teleurstellend, want ik bleek de enige te zijn die kwam opdagen. Een stuk of 3 anderen hadden zich ook aangemeld, maar die kwamen allemaal, zonder zich af te melden, niet opdagen. Asociale mensen. Goed, Craig (een van de gidsen van de trampingclub) en ik zijn toen maar even voor een korte ochtendwandeling gegaan: van Khandallah (een buitenwijk van Wellington) omhoog naar Mount Kaukau gelopen. Het zal jullie niet meer verbazen, maar ook hier hadden we prachtige uitzichten, zowel over de stad als over de Hutt Valley en de baai waar Wellington aan ligt. We konden zelfs het zuidereiland zien vanaf de top, behoorlijk cool. Maar goed, aangezien het een behoorlijk korte wandeling was, was ik om half 11 weer thuis. Tijd voor een tukkie.

Gisteren, zaterdagavond dus, nog maar ff weer rugby gekeken, maar ditmaal op televisie. Toch ook wel een keer lekker om gewoon onderuitgezakt op de bank te kijken. Voor de volgers: Zuid-Afrika had een makkie tegen Fiji (49 – 3) en Ierland bracht de eerste verrassing op het scorebord door met 15 – 6 van Australië te winnen. Voor de goede orde: Australië wordt (of werd?) door veel mensen als belangrijkste titelkandidaat gezien. In ieder geval kan het nog grappig worden als Australië tweede wordt in de poule, dan komen de 3 favorieten (Zuid-Afrika, Australië en Nieuw-Zeeland) aan dezelfde kant van het wedstrijdschema terecht, wat betekent dat slechts één van hen de finale kan bereiken. Maar goed, laten we eerst maar eens kijken of Ierland de eerste plaats vast kan houden.

Mijn excuses voor de lengte van deze blog, heb een tijdje niet geschreven, dus vandaar. Ik hoop trouwens dat jullie van rugby houden, want de kans bestaat dat het vaker voorkomt dat ik dingen over de rugby vertel de komende tijd. Oh ja, foto’s zitten er vandaag helaas niet bij omdat m’n camera nog steeds in reparatie is.

Bedankt voor het lezen maar weer en de groetjes daar!


PS. Tonga is een kleine eilandengroep in de Stille Oceaan, voor het geval jullie echt niet opgelet hebben bij topografie.