Island Time

Beste volgers,

Hierbij weer even een verhaaltje op m'n blog, maar deze keer zal het praktisch niet over Nieuw-Zeeland gaan! Niet omdat ik denk dat afwisseling echt nodig is, maar gewoon vanwege het feit dat ik de afgelopen week in het midden van de Stille Oceaan heb rondgehangen: in Tonga, een kleine eilandengroep rond de evenaar ten noorden van Nieuw-Zeeland.

Tonga dus. Voordat Benedikt en ik daarheen konden moest er een tentamen gemaakt worden op donderdag (3 november), waarna we diezelfde avond naar Auckland vlogen. Helaas ging onze vlucht naar Nuku'alofa (hoofdstad van Tonga) pas om 6 uur de volgende ochtend. Aangezien we geen zin hadden om naar een hostel te gaan ofzo, besloten we maar op het vliegveld van Auckland te slapen. Toch niet ideaal kan ik je vertellen, zo'n bankje in de vertrekhal.

De volgende ochtend vertrok onze vlucht mooi op tijd en bij aankomst in Tonga zie je meteen dat je op een tropisch eiland bent: zon, warmte, palmbomen en andere tropische planten. LEKKER! Na een stempel in ons paspoort gescoord te hebben besloten we naar Toni's backpackers te gaan, wat blijkbaar de belangrijkste backpacker accommodatie is op het eiland. Goed voor mekaar verder en we besloten toen maar meteen het strand op te zoeken!

De volgende dag gingen we op goedkoop dagtipje naar Pangaimotu (in het hostel ook wel twintig-dollar-eiland genoemd, wat helaas niet slaat op de prijs om het eiland te kopen), een klein eiland voor de kust van Nuku'alofa. Hoewel het hoofdeiland van Tonga niet echt bekend staat om de stranden (veel rotsen), was dit eilandje echt prachtig met een wit strand en kraakhelder water. Echt zo'n reclamefolder-eiland. Heerlijk gerelaxed daar: beetje zwemmen, beetje tukken in een hangmat en na een rondje om het eiland gelopen te hebben vonden we het wel tijd voor de verfrissing van een ijskoud biertje. Topdag dus.

Na twintig-dollar-eiland uitgeprobeerd te hebben wilden we natuurlijk even vergelijken met andere eilanden, dus toen besloten we om op zondag maar even naar zeventig-dollar-eiland te gaan (Atata). Om een uurtje of 9 werden we bij de haven gedropt, maar toen bleek dat de boot niet voor 10 uur zou gaan. En tja, dan weet je het wel met de zogenaamde Island Time: niemand weet wanneer de boot gaat, maar waarschijnlijk vandaag wel een keertje! Gelukkig hoefden we niet al te lang te wachten en bleek het eiland heel erg mooi te zijn, zowaar nog mooier dan Pangaimotu! Het strand was wederom prachtig en bij aankomst werden we verwelkomd met een versgeopende kokosnoot, heerlijk! Uit de kust bij Atata nog wezen snorkelen, omdat daar een koraalrif lag. Ja, dat lees je goed, een koraalrif. Dus wij snorkelen (echt supermooi) en we hebben zelfs Nemo gevonden! Naast dat hoogtepunt van onze dag hebben we natuurlijk heel veel koraal gezien, veel bontgekleurde vissen en schelpen met een doorsnede van een halve meter. Zelfs de vrachtwagenlading luide Chinezen die tegelijkertijd op Atata waren konden onze dag niet meer verpesten!

Op maandag vonden we het tijd om wat meer van Tonga te bekijken en we besloten naar Ha'apai, een kleinere eilandengroep wat ook deel uitmaakt van Tonga, te vliegen. En vliegen in Tonga is een belevenis op zich. Je hebt natuurlijk te maken met de onvermijdelijke Island Time, waardoor we te laat vertrokken, maar ook met de enigszins antieke staat van het vliegmaterieel. Ons vliegtuig was namelijk een Douglas DC3, die vanaf 1935 werd geproduceerd. Dit type vliegtuig speelde een grote rol in de slag om Arnhem en in de luchtbrug naar Berlijn. En in zo'n vliegtuig vlogen wij dus in 2011. Vet toch? Het vliegtuig was trouwens in prima staat hoor voor z'n leeftijd, dus maak je geen zorgen.

Na aankomst trokken we naar Captain Cook's Hideaway, wat een strandaccommodatie was op een klein eilandje, gerund door twee Tonganesen. Strandaccommodatie moet je hierbij letterlijk nemen trouwens: huisjes staan direct aan het strand. We waanden ons daar trouwens wel een beetje Expeditie Robinson deelnemers: praktisch onbewoond eiland (er waren nog 2 accommodaties aan de andere kant van het eiland, maar die zag je nooit), enige manier om van het eiland te komen is een boot, de eigenaren van Captain Cook's hadden hun eigen varkens en kippen, stromend water was er niet en elektriciteit al helemaal niet. Echte quality Island Time dus! 's Middags wilden we dat Expeditie Robinson gevoel nog een beetje versterken dus toen besloten we maar op jacht te gaan naar een eigen kokosnoot. Helaas bleken Benedikt en ik niet zo bedreven in boomklimmen, maar een lange stok werkt ook prima! Die avond lagen we trouwens om half 8 in bed, omdat het donker was en we geen zaklampen meegebracht hadden... En ja, als de zon onder is, is er geen licht meer, dus tijd om te tukken! Dinsdag had hetzelfde ritme: zon, zee, strand, slapen en 's avonds een vuurtje op het strand.

Woensdag gingen we terug naar het hoofdeiland van Ha'apai, waar we fietsen huurden en een tour over het eiland maakten. Inmiddels waren we lekker bijgebruind, en blijkbaar vonden een aantal lokale honden dat reden genoeg voor een poging ons als lunch te verorberen. "Je ziet eruit om op te vreten" krijgt toch wel een beetje een andere betekenis nu... Sportief als we zijn wisten we ze gelukkig af te schudden (we hadden allebei onze inentingen tegen rabiës nog niet gehad). Einddoel van onze fietstocht: een strand aan de andere kant van het eiland in combinatie met verfrissing in de zee en in de vorm van een koud drankje.

Donderdagochtend, voordat onze vlucht terug naar Nuku'alofa vertrok, gingen we nog snel even een verse papaya halen op de markt om samen op te eten. Heerlijk al dat verse tropische fruit daar in Tonga, een keer wat anders dat dat spul wat we in Nederland kunnen kopen voor de hoofdprijs! Daarna gingen we samen met Jari, een Finse jongen die tegelijk met ons bij Captain Cook's was, naar het vliegveld. Ook hier bleek Island Time weer belangrijk: de DC3 arriveerde enigszins laat, waarna er een eeuwigheid gewacht moest worden op het tweede vliegtuig, waar Benedikt en ik zouden gaan. Goed, dat was verder niet zo erg, omdat ik al zei dat vliegen in Tonga een echte belevenis is. Ons vliegtuig was namelijk een kleintje. Nou is een DC3 niet groot, maar dit was klein als in 7 passagiers + 1 piloot. Supervet! echt een belevenis! Na een laatste keer zwemmen, een goed diner en een goede nachtrust was de reis dan toch ten einde op vrijdag. Helaas helaas, maar we waren in ieder geval volledig ontspannen (ik heb geloof ik sinds ik een baby was niet meer zo veel geslapen in een week)!

Afgelopen weekend heb ik m'n spullen gepakt en m'n kamer schoongemaakt, omdat ik uit de kamer moest. Inmiddels zijn m'n spullen opgeslagen, is m'n backpack gepakt en vertrek ik morgen (dinsdag) richting het noorden. Waarheen precies is nog onzeker, maar daarover horen jullie vast meer in m'n volgende blog!

De groetjes maar weer!

PS. Als klein pesterijtje wil ik nog graag even melden dat het weer hier in Wellington lekker zonnig is en dat het nu echt zomer begint te worden hier!