Als dat maar goed gaat....

Zoals jullie misschien wel meegekregen hebben daar in Nederland, was afgelopen zondag de finale van de Rugby World Cup 2011. Een enkeling heeft misschien zelfs zijn zondagse nachtrust opgeofferd om het live te kunnen zien in de extreem vroege morgen, mijn welgemeende felicitaties en respect voor deze prestatie!

Goed, de finale dus: New Zealand vs. France, 23 Oktober 2011, 21.00 uur lokale tijd, Eden Park, Auckland.

Roos had besloten haar verjaardag te vieren met een etentje voor het begin van de rugby, dus we trokken eerst naar een Japans restaurant in de stad. Daarna, zo'n anderhalf uur voor de aftrap, trokken we naar de Fanzone aan the waterfront (best vertaald als de kade denk ik...). En jawel, anderhalf uur voor de wedstrijd was de kade al stampvol met mensen! Zo'n kwartier later werden de poorten dan ook dicht gegooid en werd er niemand meer toegelaten. Super gezellig en relaxe sfeer, zelfs tegen dat handjevol Franse supporters die besloten in het midden van de massa te gaan staan. Enige minpuntje van de avond, of eigenlijk een grote teleurstelling, was het feit dat er maar in een klein gedeelte van de fanzone alcohol gedronken mocht worden en wij stonden buiten dat met hekken afgeschermde gebied. Beetje jammer. Ach ja, zo hebben we de wedstrijd droog gekeken op 2 manieren (3 als je deze flauwe beschrijving meetelt).

Terug naar de sfeerbeschrijving: de spanning was om te snijden, echt bijna alle Kiwi's waren extreem gespannen, want Frankrijk is de angstgegner van de All Blacks en de ABs hebben het altijd moeilijk op beslissende momenten... Als dat maar goed gaat dachten wij vooraf (de internationale studenten hoopten vooral dat ze zouden winnen zodat er een groot feest in de stad los zou barsten en iets minder voor de eer van Nieuw-Zeeland...).

Om 9 uur was het moment van de waarheid aangebroken: na de volksliederen en de Haka (wederom kippenvel, mede dankzij de doodse stilte in de Fanzone) werd er afgetrapt. En je raadt het al, Frankrijk begon sterk aan de wedstrijd, waaruit bleek hoe enorm de druk op de schouders van de ABs was. Gelukkig wisten ze zich te herstellen en in de 15e minuut werd er een try gescoord door Tony Woodcock na een ingooi (lineout). Prachtig staaltje tactiek en teamwork. De conversion (de vrije trap die het team dat de try scoort krijgt) werd echter gemist, dus de score was 5-0 voor de All Blacks. Iedereen (behalve de Fransen) schreeuwde de longen uit z'n lijf van blijdschap (inclusief de internationale studenten). Gelukkig was de spanning na deze try iets minder, doordat we voor stonden!

Helaas was dat moment van mindere spanning maar van korte duur, want de Fransen bleven onverminderd sterk en georganiseerd spelen. De spanning nam namelijk al snel weer toe doordat Piri Weepu, die man die de Haka leidt, al z'n penalty's en vrije schoppen bleef missen (Hoe ging die quote ook al weer over wie de minste fouten maakt?). Maar het kon nog erger. 34e minuut: Aaron Cruden gaat op een afschuwelijke manier (bedankt slow-motions) door z'n knie en moet gewisseld worden. Aaron Cruden, vervanger van Dan Carter, is een enorm belangrijke speler in het team van de All Blacks. Deze blessure een domper voor het team noemen zou het understatement van de eeuw kunnen zijn... En ja, toen kwam Stephen Donald in het team. Voor de rugby-kenners: blijkbaar was hij de speler die tijdens het vorige wk de bal liet vallen waardoor Frankrijk kon scoren en de ABs uit het toernooi konden gooien. Met andere woorden: hij is niet bepaald de meest populaire speler van het team... Als dat maar goed gaat...

Gelukkig was het niet lang meer tot de rust, waarin Graham Henry, de coach, het spul weer even op z'n plaats zou moeten kunnen zetten. Tenminste, dat zou je denken. Als dat maar goed gaat...

Na de rust bleek al snel dat de zenuwen volledig gegrond waren, aangezien de Fransen na een minuut al een penalty mee kregen, die gelukkig gemist werd. Oh jee, als dit maar goed gaat... Gelukkig kon Nieuw-Zeeland 5 minuten later wat terug doen door een penalty te scoren. Nota bene Stephen Donald scoorde de penalty aangezien men door had dat Weepu die dag niet meer zou scoren. De marge was nu 8, wat betekent dat de Fransen nu een try + conversion zouden kunnen scoren zonder dat Nieuw-Zeeland de leiding in de wedstrijd uit handen zou moeten geven. Een beetje lucht dus. Maar ook dat mocht niet zo zijn: een minuut later was het raak: Thierry Dusautoir scoort een try en Trinh-Duc scoort de conversion: 7-8. Als dat maar goed gaat...

Frankrijk bleef onverminderd sterk, maar gelukkig wisten zij ook hun penalty niet te verzilveren, waardoor Nieuw-Zeeland stand wist te houden: Het is allemaal goed gegaan...! Sterker nog: DE ALL BLACKS WINNEN DE RUGBY WORLD CUP 2011!!!

De sfeer in de stad laat zich raden: overal feestende mensen op straat, toeterende auto's, mensen die tranen met tuiten huilen van geluk, spontane zang- en dansfestijnen in de straten van Wellington en wat al niet meer. In één woord: fantastischongelooflijkprachtiggaafcoolgeweldigbijzondervrolijkgelukkig. Dat is eerlijk waar de beste beschrijving die ik kan bedenken en ik denk dat ik nog niet in de buurt kom van hoe de sfeer echt was. Ik heb geprobeerd wat foto's te regelen (had zelf m'n camera niet bij me) hiervan om jullie een indruk te geven. Het feest ging natuurlijk door tot in de kleine uurtjes, waarna een welverdiende nachtrust volgde.

Dinsdag vertrok ik met Justin en Joel (twee Kiwi's, ik deed een vak samen met Justin) in de richting van het Tongariro National Park om te proberen de Tongariro Crossing te doen. De Tongariro Crossing is een wandeltocht tussen/langs/over de vulkanen Mount Ngauruhoe (beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings) en Mount Tongariro. Helaas zat het weer niet mee en werd de crossing afgeblazen, waar we onderweg achter kwamen. Ach ja, aangezien Justin toch al een bach (=vakantiehuisje) had geregeld in Turangi, een dorp aan de oever van Lake Taupo, Nieuw-Zeelands grootste meer, gingen we toch gewoon op weg. Na een aantal stops onderweg voor uitzichten en bezienswaardigheden (zoals een Nederlandse molen in Foxton) besloten we de zonsondergang te bekijken op de flanken van Mount Ruapehu, een bijna 2800m hoge vulkaan. De foto's zijn de beste beschrijving van hoe het was denk ik.

De dag erna, het was regenachtig en winderig, hebben we de Taranaki Falls en Huka Falls bekeken (nat werden we toch al) en daarna zijn we op weg gegaan naar Rotorua, bekend om zijn geothermische activiteit (kokende modder en dat soort gekkigheid). Het stonk behoorlijk naar rotte eieren, maar lag wel mooi aan de oevers van Lake Rotorua. We zijn daar even met de Luge van een berg naar beneden geraced (Luge = ongemotoriseerde kart) en daarna besloten we een wandeling te maken langs de borrelende putten langs het meer en om te ontspannen in een van Rotorua's bekende (geothermische) spa's. Donderdag sliepen we uit en reden we terug naar Wellington, maar niet voordat ik m'n tweede Kiwi-ontbijt op rij had verorberd: op woensdag hadden we witte bonen in tomatensaus op toast en donderdag hadden we hashbrowns (soort visstick gemaakt van aardappel), bacon en spaghetti bolognese (ja dat bestaat hier) uit blik op toast. Allemachtig wat een vet op de vroege morgen, maar ik heb het overleefd! Applausje voor mezelf dacht ik zo! Onderweg terug naar Wellington wilden we eerst nog ergens een stuk gaan lopen naar een verlaten viaduct, maar door de regen leek ons dat iets minder geslaagd. Gelukkig zagen we onderweg een bordje die naar een grot wees en we besloten daar maar eens een kijkje te nemen. Na 12 km over onverharde weg gereden (lees: gestuiterd) te hebben kwamen we aan bij de grotten. De grotten waren gevormd door een riviertje dat de grot compleet uitgesleten had. Eenmaal daar besloten we van de gelegenheid gebruik te maken en onze stoute wandelschoenen aan te trekken voor een verkenningstocht door de grot. En ik kan je vertellen: dat was de moeite waard! (geen foto's helaas, m'n camera is -alweer- kapot gegaan). Maar het caving was erg vet, op sommige plekken was er niet meer dan 20cm ruimte om doorheen te kruipen en na afloop waren we natuurlijk zeiknat, besmeurd met modder en uiterst voldaan! Er zaten trouwens ook glimwormen in de grotten, het is maar dat jullie het weten ;)

Nu ben ik weer even thuis en moet ik weer gaan studeren voor m'n tentamen van donderdagochtend. Diezelfde avond pak ik dan het vliegtuig riching Tonga voor een weekje zon, zee en strand met Benedikt! Ik kom terug op de 11e en daarna ga ik verder door NZ reizen, dus wie weet kan ik na Tonga wel even een blogje schrijven!

De groeten daar!