Beter een goede kennis dan een slechte buur...

Ha mensen,

Bedankt voor de reacties en de zorgen over m'n vader! Ik doe zo voorzichtig aan met hem als ik nodig acht, dus maak jullie geen zorgen! Hij zal sowieso in al dan niet fatsoenlijke staat terugkeren naar Nederland ;-)

Goed, vrijdag 25 november, inmiddels al weer even geleden, vertrok ik met Charlotte op vakantie richting de Coromandel. Onderweg moest er echter nog even gestopt worden in Masterton om met Steffen & Jeanette bij te praten voordat ik terug naar Nederland zou gaan (zij vertrokken naar Brazilie op vakantie, dus we zouden geen tijd meer hebben om bij te praten voor ik vertrek). Daarna ging de reis verder door, voor Nieuw-Zeelandse begrippen, een redelijk standaard landschap met veel grasland voor schapen en koeien. Ons eindpunt was Ongaonga (op menig kaart niet te vinden), waar we bij bekenden van Charlotte sliepen. Nou, van mij mag ze haar bekenden wel vaker vragen om een slaapplaats, want die mensen hadden een kast van een huis zeg! Zo'n gigantische oude boerderij, compleet gemaakt van hout, inclusief antiek meubilair en een apart gastenverblijf! De volgende ochtend maar weer even een typisch Nieuw-Zeelandse ervaring opgedaan door te kijken bij het schapen scheren. Interessant om te zien, vooral omdat je er eigenlijk nooit bij stil staat hoe dat precies in z'n werk gaat. Daarna verder gereden over soms praktisch verlaten wegen ("Next petrol station 130km") en uiteindelijk rond 22 uur aangekomen in de bach (=simpel Nieuw-Zeelands vakantiehuisje) in Whangamata in de Coromandel.

Zondagochtend konden we zien waar we waren, wat op zich niet onpraktisch was. Wat helemaal mooi was, was dat we buiten konden ontbijten (niet om te pesten hoor, maar voor de mensen in Nederland: ja, dat kan hier eind November!). Verder die dag een beetje in Whangamata rond gekeken en een korte walk naar een waterval gedaan, waar we de rest van de middag in de zon/water hebben doorgebracht. Oh ja, om bij het begin te komen moesten we met de auto door (ja, door) de rivier, wat op zich al vet was, hoewel het niks was vergeleken bij de waterval zelf.

Maandag waren we van plan om naar Cathedral Cove te gaan, maar dat bliezen we af vanwege regen. In plaats daarvan rond gekeken in de stad en naar Thames gereden via zo'n echte slingerweg die continu op en neer gaat, fantastisch! Helemaal omdat ik reed... Maar geen zorgen, er is niks kapot! Ik blijk te kunnen rijden aan de verkeerde kant van de weg zonder mensen/dingen te raken! Goed, wij dus naar Thames gereden en daar een vallei ingereden (8km grind-/stuiterweg) om naar een uitzichtpunt over de lokale Tafelberg te lopen, wat mooi was om te zien.

De volgende dag konden we dan eindelijk richting Cathedral Cove en Hot Water Beach, de toeristische trekpleisters van de Coromandel! Wij dus zo'n boottochtje geboekt, die kant op gereden en al het moois vanaf het water bekeken, wat een goede keus bleek te zijn! Super mooi en je ontwijkt de grote groepen toeristen! Fascinerend om die kliffen te zien, de gaten en grotten die het water gevormd heeft, en te beseffen dat de hele baai eigenlijk een oude vulkaankrater blijkt te zijn... Daarna naar Hot Water Beach gereden, wat precies blijkt te zijn wat de naam zegt (dat komt wel meer voor hier trouwens: Stony Creek, Swampy Stream, Cathedral Cove en ga zo maar door. Originele mensen hier...). Een strand dus met warm water. Niet dat het zeewater warm is, nee, er komt warm water uit het strand omhoog. Dus vanaf 2 uur voor laagtij begint het strand te stomen omdat er heet water, opgewarmd door vulkanische activiteit, omhoog komt. Als je op het juiste plekje een gat weet te graven (schop te huur voor woekerprijzen) zodat je een hete en een koude bron hebt (alleen heet is te warm: 65 graden ofzo), heb je je eigen hot tub op het strand! Heerlijk gerelaxed dus daar en lang genoeg in die tub gelegen om vooral Charlotte te laten verbranden (ja mensen, wij worden bruin in november!).

Woensdagochtend nog een goed Kiwi-gebruik uitgeprobeerd: pannenkoeken met suiker en citroen als ontbijt! Gelukkig heb ik al eerder van dat soort ongein geprobeerd, dus mijn maag raakt niet meer zo van streek na een lading goede en vooral slechte vetzuren op de vroege morgen! Rest van de dag rustig aan gedaan en naar het strand geweest! Ja Nederlanders, wij liggen aan het strand in November!

Na zo'n luie dag moesten we natuurlijk iets actiefs doen, wat een forse tramp bleek te zijn. De bekendste wandeling in de Coromandel is de tocht naar de Pinnacles, het hoogste punt in de regio. Eerst loop je door inheems bos naar de Pinnacles Hut (een gigantisch ding met eigen heliplatform, 80 bedden zelfs douches (koud, maar toch)), wat ongeveer 2.5 uur duurde. Daarna moesten we echter nog een paar honderd meter klimmen in een wandeling van een kilometer naar de top van de Pinnacles, dus dat was flink rotsklimmen! Vooral voor mij erg leuk, Charlotte had toch iets meer last van hoogtevrees zeg maar... En allemachtig, ik heb nog nooit zo veel traptreden gelopen in de rest van m'n leven bij elkaar geloof ik... Maar het was het waard: het uitzicht was fan-tas-tisch. Totdat we ons realiseerden dat de terugweg waarschijnlijk nog lastiger zou zijn dan de heenweg. Gelukkig zonder valpartijen en/of andersoortig letsel beneden gekomen!

Zoals jullie al wel aan zagen komen sliepen we de volgende ochtend uit (blij dat er geen traptreden waren in de bach), aten we weer pannenkoeken en besloten we voor een rondje rondom het schiereiland te gaan. Dus wij de auto in en prachtige heuvellandschappen, zandstranden en andere vergezichten gezien. De Coromandel is een prachtig gebied, mocht iemand van jullie ooit nog dit land willen bezoeken: huur een auto en ga naar de Coromandel! Ook de Kauri-bomen zijn het vermelden waard, wat een gigantische dingen zeg!

Zaterdag begon deel 1 van onze terugreis met een ritje naar Taupo, na gestopt te zijn in Paeroa voor een L&P, de Nieuw-Zeelandse frisdrank die ik erg lekker blijk te vinden. L&P staat namelijk voor Lemon & Paeroa. Voor de slimmeriken: Lemon is citroen en Paeroa is het plaatsje waar het water voor het drankje vandaan kwam. Het is maar dat jullie het weten. In Taupo wezen chillen in de hot pools en daarna naar volgende kennissen van Charlotte. Ook deze mensen bleken te beschikken over een fantastisch huis met bijbehorend zicht over Lake Taupo en Mount Ruapehu. Wat was het ook alweer? Beter een goede kennis dan een slechte buur?

Zondag was de laatste dag van onze reis, en via Kai Iwi, waar de grootste Rata (een boomsoort) van het zuidelijk halfrond staat met een omtrek van 13 meter, ging de reis terug naar Upper Hutt, waar ik nog een paar daagjes zou blijven totdat m'n vader aan zou komen. Al met al dus een fantastische week gehad en de foto's komen later (ik schrijf dit in een hostel en m'n internettijd is op!).

Cheers,