De laatste loodjes...

Beste volgers,

Hierbij mijn laatste reisverslag, ruim een dag nadat m'n vader en ik veilig terug zijn gekomen in Nederland.

Inmiddels waren we dus weer in Wellington aangekomen en op vrijdag (16 december) deden m'n vader en ik de City-to-Sea walk in Wellington, die verrassenderwijs in 13 km van de stad naar de zee loopt. Starten dus bij de Botanische Tuinen en eindigen bij Owhiro Bay aan de zuidkust. De walk liep via de universiteit, bushpaadjes, een kerkhof, steegjes, parken, een golfbaan en een heleboel heuvels naar de zee. Onderweg genoten van de paadjes en uitzichten, dus niks te klagen voor mij! Papa vond het iets minder soms: "Potverdorie, nu heb ik net dat hele eind omhoog gelopen, gaan we nu al weer naar beneden!" of: "Kunnen ze hier geen tunnels maken in plaats van dat op en neer gaan de hele tijd?". Ach ja, zal wel met de leeftijd te maken hebben... Eenmaal aangekomen in Owhiro Bay besloten we nog even verder te lopen naar de Red Rocks, ditmaal samen met Charlotte.

Zaterdag was Charlotte vrij en besloten we met z'n drieën naar Cape Palliser te rijden, nadat Charlotte en ik nog even koffie hadden gedronken met Henriëtte en Callum. Cape Palliser ligt letterlijk aan het eind van een weg en heeft een vuurtoren die belangrijk is/was voor de scheepvaart. Om bij deze vuurtoren te komen moeten er een trap met 250 treden bedwongen worden (telde er zelf 254 maar goed...), maar het uitzicht is het zeker waard. Ook de rit erheen is de moeite waard, met zeehonden die op het strand/direct naast de weg liggen en de weg die letterlijk door (ja, door) een riviertje loopt. En ach, dat Charlotte mij op de heenweg de verkeerde kant op navigeerde zullen we gemakshalve maar even vergeten (vrouwen en kaartlezen...). Na die vuurtoren nog even een stuk gewandeld naar een uitzichtpunt over de Pinnacles (dit keer andere Pinnacles dan in de Coromandel), wat erg mooi was.

De volgende dag ging onze reis terug richting Tongariro National Park en naar Turangi om precies te zijn. In de bus bleek ook Pavee te zitten, m'n "gids" bij de stadsrondleiding tijdens de introductie! Dus ik heb praktisch de hele weg met hem gepraat, wat natuurlijk erg gezellig was. Helemaal omdat hij graag wat Nederlands wilde leren, wat erg grappig was!

Goed, we waren natuurlijk niet in Turangi vanwege Turangi, want niemand komt in Turangi om Turangi te zien. Nee, we waren daar natuurlijk om op maandag de Tongariro Crossing te doen, een 19,3 km lange wandeltocht die van het startpunt op 1150m omhoog gaat tot 1890m en daarna afdaalt tot 980m hoogte. Aardig wat hoogteverschil en kilometers te overbruggen dus, dus om kwart voor 7 's ochtends stonden wij aan de start! (ja, ik ook!) Krachtvoer bij ons, warme kleren aan, fotocamera opgeladen, liters water bij ons; alles klaar dus voor een fantastische tocht. En... die bleek het ook te worden! Fantastische lavalandschappen, (had ik al gezegd dat de crossing tussen de vulkanen Tongariro en Ngarahoe doorloopt?), gekleurde rotsformaties, alpiene begroeiing, Emerald Lakes (zwavelmeren), hoogvlaktes, uitzichten en ga zo maar door. Fantastisch is een groot understatement. En ik zie de verbazing op jullie gezichten dat hier geen flauwe opmerking over de lichamelijke gesteldheid en/of leeftijd van m'n vader bij staat, maar bij deze tocht niets dan respect voor het feit dat ie zonder klagen (nou ja, bijna dan...) en/of lichamelijke ongemakken de Tongariro Crossing bedwongen heeft.

Dik tevreden ging de reis de volgende dag terug naar Wellington, waar we onze laatste dagen in Nieuw-Zeeland in fantastisch weer zouden doorbrengen. We kwamen zelfs een half uur te vroeg (ook dat kan blijkbaar in Nieuw-Zeeland...) aan in Wellington, na onderweg nog het Zuidereiland te hebben zien liggen! Die avond, het was immers mooi weer, nog maar even langs de waterfront gelopen (bleek toch wel koud te worden met die wind...) en uit eten geweest bij de Chinees. Voor de mensen die na ruim 20 jaar nog steeds twijfelen aan mijn fijne motoriek (ik weet dat er veel van zulke mensen zijn!): ik heb met stokjes gegeten, want dat heb ik onder de knie. Niet slecht voor iemand met van die dikke vingers hè? ;-)

Afgelopen woensdag leek Charlotte en mij een geschikte dag om de Trippie Tree te beklimmen (is eerder genoemd, maar dit is een soort holle boom die je kunt beklimmen en waarin je bovenin op de takken kunt zitten). Leuk en mooi uitzicht over Wellington. Die middag weer met z'n drieën naar Zealandia geweest, wat een groot beschermd gebied aan de rand van Wellington is met allerlei inheemse en bedreigde dier- en plantensoorten, zoals Takahe, Kiwi's, Tuatara's, Fantails en ga zo maar door (Tuatara's zijn reptielen en de rest vogels). Die avond gingen we barbecueën bij Charlotte thuis (ja, wij hebben eind december in de zon gebarbecued!) en hadden we dus een typisch Kiwi-diner, inclusief Kiwi-desserts zoals Pavlova, Applecrumble, verse kiwi's (zowel vrouwelijk als de fruitsoort) en Hokey Pokey ijs. Genieten dus.

Onze laatste volledige dag in Wellington stond in het teken van een wandeltocht naar de top van Mount Victoria. Na enige moeite om elkaar te treffen aan de voet van de kabeltram (Charlotte en ik waren ietsjes te laat) ging de tocht eerst langs the waterfront en Oriental Bay richting het begin van de wandeling naar de top van Mount Victoria. Mooie uitzichten over de stad onderweg en natuurlijk zowaar nog mooier vanaf de top! Daarna in het gras aan the waterfront geluncht en in de zon rondgehangen (ja, wij zijn verbrand geraakt eind december!). Die avond de spullen gepakt, wat erg raar was, omdat het lastig te beseffen is dat dit m'n laatste dag in Wellington was na er een half jaar geleefd te hebben...

Vrijdagochtend vroeg namen we afscheid van Charlotte op het vliegveld en vlogen we naar Sydney, waar we de stad in gingen om de Harbour Bridge en het Opera House te zien. Met zo'n open dubbeldekker door de stad rondgereden (lekker toeristisch) en dus die 2 trekpleisters wat beter bekeken. Daarna ging de reis verder naar Bangkok, Londen en Amsterdam, waar we zaterdagochtend aankwamen. Eenmaal aangekomen bleken onze koffers in Londen achtergebleven te zijn, maar gelukkig stond er een leuk ontvangstcomité te wachten om ons te begroeten! Dat was leuk thuiskomen! Toen eerst maar even een Hollands bakkie koffie gedaan (was vooral papa erg aan toe (zie vorige blog!), maar ik hield het maar bij een espresso...) en naar huis gereden. Inmiddels ben ik weer enigszins bijgekomen van de reis, hoewel alles nog enigszins vreemd aanvoelt hier en het nog niet helemaal als thuis voelt. Ach ja, geef me een paar dagen en dan raak ik vanzelf weer gewend.

Dan nog even een afsluitende opmerking:
Heel erg bedankt dat jullie me allemaal via deze blog gevolgd hebben! Ik vond het leuk om regelmatig een stukje te schrijven en jullie reacties te horen! Inmiddels is mijn gebruikelijke mobiele nummer weer beschikbaar. Tot snel!

Cheers!