Met je backpack op je nek

Hey mensen,

Excuses voor het lang uitblijven van m'n blog, maar hier is ie dan eindelijk! Dinsdag 15 november begonnen het rondreizen met backpack op m'n nek dan echt. Vroeg in de ochtend vertrok ik richting Paraparaumu Beach (degene die dat 10x foutloos achter elkaar kan zeggen wint een biertje) om van daaruit een boot naar Kapiti Island, een natuurreservaat voor de kust ten noorden van Wellington, te pakken. Op dat eiland komen alleen inheemse planten en dieren (lees: vogels) voor. Het klinkt misschien een beetje saai om daarvoor naar dat eiland te gaan, maar het was echt wel mooi om te zien, helemaal omdat de uitzichten weer piekfijn waren en de lunch zowaar nog beter.

De volgende dag werd m'n eerste stop alweer achtergelaten en vertrok ik naar New Plymouth (dat was gelukkig iets makkelijker uit te spreken). Het weer onderweg was om te huilen (of om te slapen, net wat je voorkeur heeft). Eenmaal in New Plymouth was het weer echter prima, dus de rest van de middag heb ik maar in de zon doorgebracht. Het leven van een reizende student is zwaar hoor!

Natuurlijk was ik niet in New Plymouth om alleen maar in de zon te liggen, dus de volgende ochtend (donderdag) liep ik over de Coastal Walkway (1x raden waar die langs loopt) naar een uitzichtrots buiten de stad. Op een mooie dag kun je vanaf daar Mount Taranaki zien liggen, en laat het deze dag nou net bewolkt zijn... Nou ja, het uitzicht was nog steeds mooi na een onvervalst stukje rotsklimmen. Die middag nog even gemountainbiked, maar dat was eigenlijk niet zo bijzonder.

De volgende ochtend had ik m'n eerste surfles (mijn hartelijke dank voor de tip gaat uit naar Roy Stroek die hiermee zeker een biertje verdiend heeft), waar ik erg veel zin in had toen ik de zon zag toen ik wakker werd! Helaas bleek het te regenen toen ik naar het strand liep, maar tijdens het surfen zelf bleef het gelukkig droog. Of, nou ja, het regende in ieder geval niet. Ik was natuurlijk wel hartstikke nat doordat ik als beginner een expert bleek te zijn in het van m'n plank vallen. Na een stroef begin lukte het me later echter wel om een aantal keer staand op die surfplank over zo'n golf richting strand te surfen! Supervet! Diezelfde middag ging de reis verder naar Waitomo.

In Waitomo zou ik de volgende dag de Black Abyss Tour in de Ruakuri Cave doen met de Lengendary Black Water Rafting Co. (ja, zo heet dat bedrijf echt), wat neerkomt op het volgende: Allereest moet je 35 meter abseilen een grote zandsteen grot in, die je vervolgens verder in loopt/klautert. Een stukje verderop werden we een voor een vastgesnoerd aan een katrol die ons in complete duisternis langs een kabel naar beneden liet roetsjen, heel erg stoer! Vervolgens kreeg iedereen zo'n opgeblazen binnenband van een trekker en met deze band moest je van een klif in het water van de ondergrondse rivier springen. Dat was natuurlijk ijskoud, maar de miljoenen glimwormen aan het plafond die je kon zien tijdens het stroomafwaarts drijven waren de kou wel waard. Verderop liep/stuikelde/klauterde je verder door de rivier en door soms net iets te kleine openingen in de grot (of had ik te zwaar ontbeten?). Na deze prachtige tocht sloten we ons avontuur af met het opklimmen van 2 watervallen om weer buiten te komen. Diezelfde avond trok ik verder naar Auckland, waar ik de eerste Nederlanders, Joey & Emma tegenkwam in m'n hostel.

Zondag besloot ik de Skytower op te gaan, wat het hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond is. Enig minpuntje: welke gek heeft bedacht om glazen panelen in de vloer van die lift te maken als dat ding honderden meters omhoog gaat?! Eenmaal boven maakte het uitzicht echter veel goed en het lukte me zelfs om een kop koffie te drinken daar boven terwijl ik strak aan het raam zat! Toen ik weer met beide benen op de grond stond heb ik nog even een rondje langs het water gelopen en die middag ben ik met Joey, Emma en Henrik, een Zweed, naar het Auckland Domain en War Museum geweest, wat erg interessant was met veel Maori geschiedenis.

M'n laatste dag in Auckland begon rustig, dus de middag leek me rijp voor iets actiefs, wat wederom het huren van een fiets bleek te zijn (ik blijf toch Hollands...). Onderweg langs mooie baaien gezien, na 5 minuten waan je je al niet meer in de miljoenenstad die Auckland is, maar meer op het platteland. De uitzichten waren wederom geniaal en op de terugweg leek het me gepast om gebruik te maken van een volgende traditie uit de Lage Landen: een Belgisch biertje.

Dinsdag stond in het teken van m'n reis van Auckland naar Ohakune, wat bij het Tongariro National Park ligt (fanatieke Google-gebruikers weten waar dit ligt). De reis was erg lang (een uurtje of 8 in totaal), dus eenmaal in m'n hostel aangekomen was ik gesloopt, dus op tijd naar bed!

Die nachtrust was geen overbodige luxe, want op woensdag stond jetboaten en kayaken op de Whanganui River, de langste bevaarbare rivier van Nieuw-Zeeland, op het programma! Dit begon met een mooie tour stroomopwaarts met onderweg veel verhalen over de (Maori-) historie van het gebied en legendes uit de tijd dat de stoomschepen de rivier bevoeren. Het eindpunt was een aanlegplaats die naar de Bridge To Nowhere liep, wat een preciese beschrijving is van de brug. Ik zal jullie niet vervelen met hoe dat zo gekomen is, maar ik vond het een fascinerend verhaal (te lang om hier te beschrijven!). Op de terugweg werd ik samen met een Duits stel gedropt om verder te gaan per kayak of kano. Ik heb me een breuk gelachen kan ik jullie vertellen. Die Duitsers hadden overduidelijk nog nooit in een kayak of kano gezeten, dus rechtuit varen was een uitdaging (op een of andere manier bleken ze achterwaarts door stroomversnellingen gaan makkelijker te vinden) en het peddelen werd met constant geschreeuw in het Duits begeleid. Hilarisch voor mij, misschien iets minder voor hun. Oh ja, het landschap waar die rivier zicht doorheen werkt is trouwens prachtig.

Donderdag kwam dit eerste gedeelte van m'n reis alweer ten einde met m'n terugreis naar Wellington. Voordat ik vertrok moest m'n caffeïneverslaving nog even tevreden gesteld worden, zonder te weten dat dit m'n laatste bakkie koffie in een redelijk lange tijd zou blijken te zijn... Hierover meer in m'n volgende blog over m'n week in de Coromandel met Charlotte!

*M'n vader (Ad voor ingewijden) is inmiddels veilig en wel aangekomen in Wellington. Op het moment van schrijven van deze blog ligt ie te slapen na een vermoeiende reis. Dank trouwens aan iedereen die hem gevraagd heeft mij de groeten te doen, jullie krijgen ze allemaal terug van ons beiden!

Cheers!