Midterm break - Deel 3: Ahoy landrotten!

Deel 1 en 2 gelezen? Echt? Eindelijk, zullen jullie dan zeggen, is die Sander nu uitgepraat over die vakantie van Wouter en hem. Nog even op de tanden bijten mensen, hierbij het slot van ons vakantieverslag:

DEEL 3: Ahoy landrotten!

En toen bleek het al dinsdag te zijn, de dag dat David, m’n huisgenoot, met z’n vrienden ook in hetzelfde hostel in Queenstown bleken te zitten. Ja, inderdaad, dat was nogal schrikken toen ik ze ’s ochtends tegen kwam. Gelukkig konden we dat aan nadat we lekker uitgeslapen hadden (ik geloof dat het zelfs 9 uur was, extreem laat vergeleken met de 6 of 7 uur ’s ochtends dat normaal onze wekker ging). Goed, dinsdag was dus een wat meer ontspannen dag. Het meest actief waren we nog in de middag, met een bezoekje aan de Luge (een soort karts zonder motor die je over een baan van de berg af naar beneden moet besturen, het liefst natuurlijk voordat de ander over de finish komt), wat resulteerde in een glorieuze overwinning voor Wouter. Aangezien het erg zonnig was, en bij een overwinning natuurlijk drank hoort, besloten wij ons geluk te beproeven met een biertje op het terras (hoe erg genieten dat was zal ik hier verder niet beschrijven vanwege de verhalen over de afgelopen Nederlandse zomer).

De volgende ochtend vertrokken we om 6.45 uur met de bus richting de Milford Sound, een enorm fjord in het zuidwesten van het zuidereiland. Inderdaad, dat is kwart voor 7 ’s ochtends vertrekken. Ik snap nog steeds niet hoe het me gelukt is om mezelf enigszins fatsoenlijk in die bus te hijsen, maar goed. De eerste stop was na 2 uur rijden in Te Anau, zo ongeveer de enige plaats die we tegenkwamen onderweg (KOFFIE!!!), waarna de reis naar de Milford Sound vervolgd werd. Onderweg stopten we drie keer voor een fotostop (om de één of andere reden bleken de Aziaten niet te begrijpen dat het de bedoeling was dat ze een paar foto’s namen en dan terug kwamen; ze waren constant te laat terug bij de bus, maar dat terzijde) en naarmate we verder klommen in de richting van een bergpas begon de regen over te gaan in sneeuw. Nou is dat op zich niet zo’n probleem, maar als de bus geen winterbanden heeft (doen ze niet aan hier) en er overal borden staan dat je niet mag stoppen omdat de weg door een lawinegebied loopt, wordt de reis toch al een heel stuk interessanter. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming bleek de sneeuw weer over gegaan te zijn in regen (niet heel vreemd als je bedenkt dat we inmiddels weer op zeeniveau waren), waardoor onze cruise door de Sound niet zo mooi was als gehoopt/verwacht. De regen was namelijk nogal fors (als je buiten kwam was je snel doorweekt) waardoor de fjord in een soort mist gehuld werd. Natuurlijk hebben we nog wel een aantal mooie dingen gezien (zoals watervallen die nooit beneden komen door de wind), maar we vonden het toch jammer, helemaal omdat we 2x 5 uur moesten reizen om er te komen.

Donderdagochtend was ons tijdstip van vertrek uit Queenstown aangebroken na een aantal zeer geslaagde dagen. De reis ging verder naar Stewart Island, een eiland ten zuiden van het zuidereiland, via Invercargill, de zuidelijkste stad ter wereld. Nu zul je denken: wauw, de zuidelijkste stad ter wereld, dat klinkt wel leuk om een keer heen te gaan. NIET DOEN! Echt waar, in Invercargill is niets te doen of te zien. Het meest interessante wat we in Invercargill gezien hebben is een bordje bij de Starbucks dat het desbetreffende filiaal de meest zuidelijk gelegen Starbucks ter wereld was… Goed, we waren daar dus om op onze ferry naar Stewart Island te wachten en toen die eenmaal vertrok bleek de zee (de Straat Foveaux) toch enigszins ruw te zijn, althans, voor mijn begrippen dan. Een medepassagier vond het namelijk een prima omgeving voor een tukje. Gelukkig wisten we allebei onze maaginhoud binnen te houden (Wouter met heel wat minder moeite dan ik) en daarmee fatsoenlijk Stewart Island te bereiken.

Vrijdag, onze enige volledige dag op Stewart Island, wilden we proberen om te gaan kajakken langs de prachtige stranden van het eiland, maar helaas waren we hiervoor nog te vroeg in het seizoen (lees: winter). Dus toen werd het hiken in de omgeving van de enige nederzetting op het eiland, Oban. Onderweg liepen we weer door de inheemse bush van Nieuw-Zeeland, langs prachtige stranden (beetje jammer van het wisselvallige weer) en langs grappige verkeersborden (‘Pas op, Kiwi’s’ en ‘Pas op, pinguïns’). Vooral het laatste bord, van die pinguïns liet ons nogal hard van stapel lopen. We waren namelijk overtuigd dat we een stukje verderop een pinguïn op de rotsen zagen zitten. Dus wij foto’s maken en een beetje om het beest heenlopen om een betere foto te krijgen, blijkt het een reiger te zijn… Een kleinigheidje hou je altijd zou je bijna zeggen, maar zelfs op de vage foto’s konden we deze reiger niet voor pinguïn laten doorgaan. Balen, dat brengt ons totaal aantal gespotte Kiwi’s en pinguïns op nul. Een onderneming die wel succesvol was, was het zoeken naar Pauaschelpen op Ringaringa Beach. Pauaschelpen zijn schelpen met een prachtige verzameling kleuren, zowel aan de binnen- als buitenkant van de schelp en we wisten er zowaar 6 in totaal te vinden. ’s Avonds besloten we onze laatste avond op reis af te sluiten zoals we onze reis begonnen waren: met een biertje in een café (waarom ben ik altijd de babyface die om z’n ID gevraagd wordt?!), een potje pool met Mike, onze kamergenoot, en een paar locals (lokale meiden waren helaas dun gezaaid).

De volgende dag, zaterdag 3 september dus, namen we de vroege ferry terug naar Invercargill (de Straat Foveaux was weer redelijk onstuimig) en later het vliegtuig terug naar Wellington, wat ons een prachtig uitzicht gaf over Christchurch, Kaikoura, de Zuidelijke Alpen, de Marlborough Sounds en Wellington. Zo doe je er 2 weken over om daar in het zuiden te komen en zo ben je in twee uurtjes terug waar je begon. Een laatste bizarre ervaring was toch wel dat ik, toen ik Wellington vanuit het raampje van de turboprop (ja we vlogen in een propellervliegtuig) zag liggen, een gevoel kreeg van thuis komen, terwijl ik pas 2 maanden in deze stad woon. Maar goed, ik denk dat dat juist wel een goed teken is, aangezien dat in ieder geval betekent dat ik me hier thuis voel. Maar goed, we dwalen af.

Helaas, helaas, kwam er zondagochtend dan een eind aan alle pret en avontuur, omdat het tijd was voor Wouter om huiswaarts te keren. Samen trokken we naar het vliegveld en na een afsluitende kop koffie en het herbeleven van alle mooie momenten tijdens het nuttigen van deze koffie was het dan toch echt voorbij, er was een einde gekomen aan twee fantastische weken, net als dat er nu een einde is gekomen aan dit verslag van onze belevenissen op het zuidereiland.

De groeten maar weer!