Midterm break - Deel 1: Het begint met geluk

Zo, daar gaan we dan, de blog over de afgelopen twee vakantieweken. Ik zal deze blog opsplitsen in meerdere delen, omdat ik jullie natuurlijk niet te lang wil vervelen met mijn gezwets en daarnaast is mijn concentratiespanne ook niet lang genoeg om alles in één keer te kunnen schrijven. Goed, hierbij dus:

DEEL 1: Het begint met geluk

Zaterdag 20 augustus begon onze reis ’s ochtends vroeg in Wellington. Bepakt en bezakt moesten we van mijn huis naar het station lopen, wat iets langer bleek te zijn dan gedacht. Natuurlijk was dat ook weer niet zo heel erg onlogisch, aangezien we allebei een zware backpack op onze rug hadden, maar goed, daar had ik even niet aan gedacht. Gelukkig waren we net op tijd op het station om onze bus naar de ferry te halen, waar het volgende probleempje zich voordeed. Ik was namelijk vergeten om m’n ferryticket uit te printen en doordat wij via een andere organisatie geboekt hadden, stond mijn naam niet in het systeem. Oftewel: ik kon niet bewijzen dat ik een ticket geboekt had… Inderdaad, handig. Gelukkig gebeurde dit Nieuw-Zeeland, waar de mensen relax en behulpzaam zijn en de vrouw achter de balie voorstelde dat ik inlogde in mijn mailbox en dat ik dan het ticket vanaf haar computer zou printen. Zo gezegd, zo gedaan, en door de hulp van deze vrouw kon ik dan toch zonder een nieuw ticket te hoeven kopen op de veerboot stappen. Een beetje een valse start van de vakantie, maar goed.

Na Wellington achtergelaten te hebben voeren we door de Cook Straat en de Marlborough Sounds (Sounds = soort fjorden, zie foto’s), wat echt een prachtig gezicht was: zon, strakblauwe lucht, groenbeboste heuvels, stranden en diepblauw water met af en toe een verdwaalde dolfijn. Ook Picton, een klein stadje waar de ferry aankomt, bleek prachtig te liggen in de Sounds en na aankomst in ons hostel (inclusief hot tub, gratis ontbijt en iedere avond gratis chocopudding met ijs) besloten we om een heuvel op te lopen naar een uitzichtpunt. Bovenop de berg, bij het uitzichtpunt, kwamen we de onvermijdelijke Nederlanders tegen (ja, inderdaad, op onze eerste dag op reis, het lijkt wel alsof je in Frankrijk op de camping staat…). Na een gezellig babbeltje met deze Nederlanders zijn we dan maar naar beneden gegaan om te gaan eten in de lokale pub onder het genot van een koud gerstenatje en onze onvermijdelijke flauwe en slechte grappen.

De dag daarna (ja, het bovenstaande was allemaal in één dag) gingen we mountainbiken. Door de Marlborough Sounds loopt één van Nieuw-Zeeland’s meest bekende meerdaagse wandelroutes en wij besloten om een gedeelte van deze track per mountainbike te doen. Het kwam erop neer dat we op een prachtige zondag eerst met de boot naar ons startpunt werden gebracht: een steiger in de middle of nowhere. Dus: red je ermee en de groeten! Nou, sportief als wij zijn gingen we vol goede moed de heuvel op om even een lekker stukje te fietsen (lekker Hollands!). We wisten dat het eerste gedeelte omhoog zou gaan, maar allemachtig zeg, wat was dat steil! Het kwam er dus op neer dat we grote stukken moesten lopen omdat het gewoon echt te steil was om te fietsen. Ook dit was nogal een valse start van wat een prachtige fietstocht bleek te worden. Eenmaal bovenop de bergrug aangekomen hadden we namelijk fenomenale uitzichten (we fietsten een groot gedeelte over de top van een bergrug, dus uitzicht naar beide kanten), met aan de ene kant een Sound die bedekt was in ochtendmist en waarvan alleen de hoogste heuvels door de mist heen braken en aan de andere kant een Sound die compleet helder was. Echt heel bijzonder. Lunch besloten we te nuttigen aan een strandje in Mistletoe Bay, wat een klein stukje van onze track af was, maar een prachtige plek was voor een welverdiende lunch. Na de lunch bleek echter dat we toch op moesten schieten als we de boot terug naar Picton nog wilden halen, wat misschien enigszins veroorzaakt werd door het feit dat we dachten een stukje af te kunnen snijden maar wat een doodlopende weg bleek te zijn. Na een mooi stuk fietsen (ja, fietsen, niet lopen) verder, inclusief slalom om koeien op het pad, kwamen we precies op tijd aan bij ons eindpunt: een andere steiger in de middle of nowhere! Eenmaal terug in het hostel waren we blij dat we onze zwaarbeproefde lichamen konden ontspannen in de welverdiende hot tub (“dames, waar blijven jullie?! Er is plek zat!” had helaas geen effect...).

Maandagochtend (we waren inmiddels elk besef van tijd kwijt doordat we zoveel deden) besloten we om ‘s ochtends, voordat onze bus naar Kaikoura zou vertrekken, nog even snel een wandeling van 3 uur te doen naar het einde van een schiereilandje bij Picton, wat wederom spectaculaire uitzichten op de Sounds opleverde. Diezelfde middag zouden we onze reis dan voortzetten per bus door bijzonder afwisselende landschappen (van vlaktes tot bush tot besneeuwde bergtoppen tot kiezelstrand) naar Kaikoura, aan de oostkust. Daar aangekomen bleken we een slaapzaal voor onszelf te hebben (ideaal!) en, ik weet het, het wordt eentonig, ook hier waren de uitzichten prachtig. Kaikoura ligt namelijk aan zee, maar vlak achter het stadje liggen besneeuwde bergen, wat een prachtig gezicht oplevert. Die avond heb ik, op aanraden van Wouter die ze in Picton had gegeten, voor het eerst van m’n leven mosselen gegeten (ja, zoals het hoort: direct uit de schelp). Fantastisch!

De volgende ochtend gingen we op WhaleWatch: een walvisjacht waarbij iedereen tot de tanden toe bewapend is met foto- en videocamera’s in plaats van harpoengeweren. En we hadden geluk: tot driemaal toe zagen we een walvis aan de oppervlakte komen en weer onderduiken en een vierde zagen we net onderduiken op het moment dat we aankwamen. En ons geluk was nog niet op: na de walvissen stuitten we op een school van ongeveer 100 Dusky Dolphin’s, wat ook een supertof gezicht was. Ik miste alleen de slow-motion knop op die beesten, want hoe kan ik ooit een fatsoenlijke foto maken als ze zo snel zwemmen en op onverwachte momenten opduiken, springen en weer onderduiken??? Ach ja, een kleinigheidje hou je altijd zullen we maar zeggen…

Diezelfde dag (ja, we zijn nog steeds pas bij dinsdag!) werden we door de volgende bus opgepikt om naar Christchurch te gaan. Dit busje was echter nogal klein en gammel, waardoor mijn benen minder van de reis konden genieten (lees: op een ongekende manier opgevouwen in het busje gepropt zaten) en ik blij was toen we in Christchurch aangekomen waren. Na een welverdiend biertje (het kunnen er ook twee geweest zijn), een gigantische hamburger en onze dagelijkse dosis flauwe en slechte grappen bleek mijn huisgenote Sophie in hetzelfde hostel te zitten als wij. Bizar toch?

De volgende ochtend (woensdag dus) ging onze reis verder per trein. We waren blij dat we niet langer in Christchurch hoefden te blijven, want de stad doet erg ongezellig aan, wat niet veroorzaakt wordt door de sporadische ingestorte gebouwen, maar meer door het feit dat de stad karakterloos is door de laagbouw en de enorm brede straten die parallel door de stad lopen die de stad opdelen in een soort enorm boter-kaas-en-eieren-bord. Saai dus. Nou moet ik toegeven dat we niet naar de Red Zone, het zwaarst getroffen gebied, zijn geweest, maar toch. Wij waren dus blij dat we met de trein verder konden.

De trein, genaamd de TranzAlpine (om een of andere reden heeft elke treinverbinding z’n eigen naam hier), nam ons mee op een rit dwars door de Southern Alps van Nieuw-Zeeland (verrassend hè, met zo’n naam?). Het eerste stuk ging over de Canterbury Plains, een enorme vlakte afgeladen met koeien en schapen, totdat we bij de uitlopers van de Alpen kwamen. Onze reis werd voorzien van boeiend en grappig commentaar door een verteller die al z’n hele leven bij de spoorwegen werkte en oorspronkelijk uit de buurt van Christchurch kwam. Zo heeft hij ons verteld waar ongeveer de trouwring van z’n vrouw in de modder gevallen moet zijn en ons een heleboel andere enigszins flauwe grappen en anekdotes verteld onderweg. Tot aan Arthur’s Pass bleef de trein klimmen door zonovergoten berglandschappen. Vanaf Arthur’s Pass, echter, kwamen we aan de westkust van het land (aan de andere kant van de Great Divide) en hier bleek het weer compleet anders te zijn: wolken en regen. Bah! Of het met de regen te maken had of met het landschap zelf weet ik niet zeker, maar het tweede gedeelte van onze reis was dus wat minder interessant. In Greymouth aangekomen brachten we onze spullen naar Noah’s Ark (gelukkig was de regen niet van zondvloed-sterkte) en besloten we te gaan zwemmen in het lokale zwembad.

Aangezien er in Greymouth eigenlijk niets te doen is, pakten we de volgende dag de bus naar Franz Josef Glacier (ja, dat is de naam van het dorpje) aan de voet van de Franz Josef Glacier. Hierover komt meer in m’n volgende blog, want ik moet nu eerst naar college!

Wordt vervolgd…