Groeten uit de rimboe

G'day mate(s)!
Hoe gaat het daar aan de andere kant van de wereld? Hierbij een nieuwe blog uit het (wederom) regenachtige Wellington. Maar goed, even terug naar waar we gebleven waren. Na m'n vorige blog stond ik op het punt om de City to Sea Walk te doen, die in de Botanische Tuinen begint en eindigt bij Owhiro Bay, vanwaar we de besneeuwde bergtoppen van de Southern Alps op het Zuidereiland konden zien. De walk zelf was erg mooi, uitgezet met de bedoeling om zo min mogelijk door de stad zelf te lopen en zo veel mogelijk door parken en bossen die overal in en rond Wellington liggen.

We hadden afgesproken om de tocht te beginnen bij de ingang van de Tuinen aan Wesley Road, maar dat bleek voor Arend (Groningen), Roos (Tilburg), Victor (VS), Mareike (Duitsland), Henriette (Denemarken) en mijzelf toch ietwat lastig te vinden, waardoor we bij het Carter Oberservatory middenin de Botanische Tuinen maar besloten op de rest te wachten (mede doordat de nogal warrige uitleg van Alain (Londen) niet veel hielp om bij Wesley Road te komen). Anyway, we gingen dus op weg, met wat een behoorlijk grote groep bleek te zijn (ongeveer 20 man). Onze eerste stop van de dag was al na 5 minuutjes lopen, bij de bekende Trippie Tree in de Tuinen (grote boom waar je in kunt klimmen en waar jongeren uit Wellington graag in liggen in de zomerperiode). Daarna zijn we via allerlei parken en heuvels die in en om de stad liggen (het originele plan voor Wellington was om een 'Town Belt' te maken met parken/bossen rondom de stad en daarin zijn ze behoorlijk geslaagd).

De helft van de groep die we minder goed kenden hebben we echter niet veel gezien tijdens de wandeling omdat het leek alsof ze de bus nog moesten halen. Halverwege kwam het er dus op neer dat we onze groep opsplitsten, wat helemaal geen slecht idee bleek te zijn. In ieder geval waren de uitzichten onderweg op de stad en de zee prachtig te noemen en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Ook de kust was erg mooi, met eerst een rotsachtige kust en later een zandstrand. Natuurlijk hadden we hier wel even een kop koffie verdiend voordat we met de bus terug gingen naar de stad (de tocht had ons 3-4 uur gekost, inclusief lunchpauze).

De rest van de week was behoorlijk standaard eigenlijk, met colleges, zelfstudie en de rest. Op dinsdagavond toch even naar de meeting van de trampingclub (tramping = Nieuw-Zeelands voor backpacken/hiken) geweest, waar ik (na een van de slechtste presentaties die ik ooit gezien heb) besloot om mee te gaan op het weekend naar de Tararua Range, een paar uur rijden vanuit Wellington. Dit betekende dat ik een heleboel spullen moest kopen voordat ik mee kon, aangezien ik eigenlijk alleen goede schoenen had en de rest dus nieuw moest kopen. Na woensdagavond nog even naar de exchange mixer geweest te zijn (en natuurlijk even de stad in voor een biertje) moest ik er donderdag- en vrijdagmiddag toch echt aan geloven: shoppen... Ja, ik had anderhalve middag nodig, kun je nagaan! Ik durf eerlijk gezegd niet meer op m'n bankrekening te kijken na al die aankopen, maar gelukkig is alles een goede investering gebleken.

Zaterdagochtend was het dus zover, om 10 uur verzamelen bij de universiteit, van daaruit naar de goedkoopste supermarkt (soort Aldi-idee) om ons avondeten te kopen (helaas vertrokken we door wat laatkomers pas om half 12) en daarna door naar de parkeerplaats waarvandaan we onze tocht zouden beginnen. Helaas zou het letterlijk dag en nacht regenen tijdens de wandeling, pas op het laatste gedeelte van de terugweg werd het droog. Hierdoor kreeg onze tocht natuurlijk wel een wat avontuurlijker karakter, helemaal doordat de paden vaak erg modderig waren, regelmatig in beekjes veranderden en er grote plassen op de paden stonden. Gelukkig vergoedde de omgeving en de paden veel: prachtig groene bossen met smalle paadjes, een woeste rivier in het dal waar we langs liepen, omhoog en omlaag over het pad en over smalle hangbruggen (ja, van dat soort waar maar één persoon tegelijk overheen mag en die ongeveer een meter op en neer gaat bij elke stap die je zet [heel vet!!]). Helaas bleken we ergens een verkeerde afslag genomen te hebben, waardoor we terecht kwamen op een helling die pas een landverschuiving te verwerken had gehad (dus: alleen maar rotsen en modder). Op dat punt wisten we echter nog niet dat we een verkeerde afslag hadden genomen, dus toen begonnen we gewoon omhoog te klimmen. Eenmaal boven (de een wat modderiger dan de ander vanwege de prachtige modderpoelen op de helling) bleek het niet ver meer te zijn naar de hut (de naam was te ingewikkeld om te onthouden). Maar helaas, helaas, eenmaal aangekomen bleken we de laatste groep te zijn, dus alle bedden in de hut waren al bezet. In totaal waren er 14 bedden (lees: matrassen), waar geloof ik een man of 20-25 op sliep (ook 2 families die in dezelfde hut overnachtten). De beste (en enige) manier voor onze groep om nog op een matras te slapen was om bij iemand anders (bij voorkeur een vrouwelijk iemand) in de slaapzak te kruipen, maar helaas (of gelukkig) besloot iedereen (ja, inclusief mijzelf, voor degenen die daar aan twijfelden!) om van die optie af te zien en gewoon op een matje op de grond te slapen. Uiteindelijk was ik zelfs erg blij dat ik voor het matje en m'n eigen slaapzak op de grond had gekozen, want met een man of 30-40 overnachten in een hut is nogal vol en daardoor erg warm (welke gek had trouwens de kachel laten branden?!). Na een nogal beroerde nacht door de hitte hebben we vanmorgen de hut opgeruimd en zijn we in een behoorlijk tempo naar beneden gelopen. Gelukkig regende het nu minder hard, waardoor de paden iets minder overstroomd waren (dit betekende nog steeds natte voeten, maar niet meer zo erg als op de heenweg).

Voor het avondeten werd je in groepen ingedeeld en onze groep (zeer toepasselijk de 'Cool Group' genoemd door onze leider Manoel) zat ook bij Manoel in de auto, waar we erg veel lol hadden. Gelukkig konden we onderweg terug even stoppen voor een kop koffie, waar iedereen met volle teugen van genoot. Eenmaal thuis blijkt het grootste gedeelte van je kleren nat te zijn: ofwel door de regen of door het zweet (waarom heeft niemand mij verteld dat het misschien een beetje enthousiast is om thermokleding + een gewone laag + regenkleding te dragen?!). Gelukkig heb ik nu lekker gedoucht (langste douche tot nu toe in Nieuw-Zeeland, er zat nog net genoeg water in het vat voor David om een korte douche te nemen) en ben ik weer helemaal opgewarmd. Volgende week zaterdag staat de rugbywedstrijd van de All Blacks tegen de Springboks (Zuid-Afrika) op het programma voor de Tri Nations Cup, dus daarover in mijn volgende blog meer!

Cheers!