Volledig het schip in

Ha mensen!

Terwijl de Olympische Winterspelen inmiddels in volle gang zijn, is er hier nog lang geen sneeuw of ijs te bekennen. Nou ja, ijs soms wel natuurlijk, maar dan van die lekkere uit de vriezer en niet waar je op kunt schaatsen. Zo. De toon is weer gezet, tijd voor een nieuw verslag hier uit Sri Lanka.

Zoals verwacht was Ron's verjaardag leuk, ook omdat zijn familie uit Canada er was. Samen hebben ze een les bezocht hier op school, wat de kinderen de kans gaf om ze het hemd van het lijf te vragen over het hoe en waarom van hun emigreren naar Canada. De zaterdag daarna (25 januari) was er een Arms Giving (of hoe je dat ook schrijft) bij Subadra ter ere van haar zoon die in de oorlog overleden is. Dit houdt in dat er boeddhistische monniken uitgenodigd werden bij haar thuis om samen te bidden. Daarna krijgen de monniken lunch er krijgen ze een pakket met daarin alle behoeften van een boeddhistische monnik. Ik geloof dat daar zo'n oranje gewaad in zit, een scheermes, een kom om te bedelen enzovoort. Ik was natuurlijk de enige buitenlander daar (Subadra's Engels is trouwens heel beperkt) en had graag de ceremonie van dichtbij gezien, maar het huis zat al tjokvol dus ik heb me maar niet opgedrongen.

Nadat de monniken vertrokken waren was het de beurt aan alle gasten (familie en vrienden) om te lunchen. En veel dat ze hadden, echt niet normaal! Ik heb geloof ik alleen al 5 verschillende soorten rijst gezien (op schalen van formaat weeshuis) en ik heb niet eens een poging gedaan om alle curry's te tellen... Ik heb m'n best gedaan om alles te proeven maar het is me niet gelukt, het was gewoon te veel. Maar wel allemaal super lekker natuurlijk. Oh ja, er was ook nog een toetjesbuffet. Volgens goed Sri Lankaans gebruik heb ik na het eten een soort van verfrissing genomen voor de smaak in je mond. Dit betekent dat je het blad van een bepaalde struik neemt, hier wat poederachtig spul op smeert, daar een soort van tabak blokje op legt en dan alles samenvouwt. Dit stop je dus in je mond en dan kauw je erop. En tadaaaaaa, je hele mond is dieprood! Dus voor de mensen die wel eens in Azië geweest zijn: je ziet altijd mensen hun rode spuug op straat spugen enzo, dat komt dus daarvan. Leuk om eens geprobeerd te hebben. En oh ja, dat spul gaf een klap trouwens! Ik was ineens over m'n after-lunch-dip heen.

In de week erna ben ik nog een keer bij Hasanthi's Foundation klas geweest om wat activiteiten met haar studenten te doen en we zijn ook nog met alle collega's bij Dinesh geweest, want zijn zoontje werd 1 jaar. Heel leuk, we hadden met de collega's een schommelpaard gekocht dat geluid maakt als je in zijn oor knijpt. Lachen, al schrok dat jochie behoorlijk toen dat paard begon te hinniken!

Dat weekend ben ik op een dagtripje naar Galle geweest, wat in het zuidwesten ligt. Galle (ze spreken het trouwens uit als Gol - maffe lui die Sri Lankanen) was in de VOC tijd een belangrijke Hollandse vesting van waaruit een heleboel specerijen richting Nederland kwamen. In Galle staat dus een groot - wat zeg ik, gigantisch - fort wat goede bescherming bood tegen allerlei bedreigingen (lees: Portugezen). Mooi fort dus met bastions met Hollandse namen zoals het Utrecht Bastion, het Akersloot Bastion etc. En in dat fort was zelfs nog een Leyn Baan Street en een Nederlands Hervormde Kerk! Bizar om al die Hollandse namen te zien die daar begraven liggen. Gelukkig ben ik daar in Galle niet het schip in gegaan.

In Galle heb ik dus een beetje VOC mentaliteit opgesnoven, net als de geur van vers gezette koffie. Je raadt het nooit maar ik heb op die zondag 2 februari pas mijn eerste bakkie koffie hier in Sri Lanka gehad! Ik had ook eigenlijk geen behoefte aan koffie maar toen ik die geur rook.... Ongelooflijk lekker. Ik kan weer een maandje vooruit. Helemaal nadat ik ook nog even een flinke steak naar binnen had gewerkt.

Niet dat ik het lokale eten al zat ben hoor, in tegendeel zelfs. Dat pittige vind ik nu juist erg lekker en ik eet mijn portie sambal bij de rijst dan ook graag op! Sterker nog, vandaag heb ik zelfs rice & curry op voor ontbijt, lunch en avondeten, al vind ik dat toch niet heel geweldig zo'n bord rijst als ontbijt...

Vorige week heb ik me weer met van alles en nog wat bezig gehouden. Het jaarverslag is inmiddels praktisch af, maar daar werd vorige week nog aan gewerkt. Ook andere dingen zoals het herzien van het strategisch plan, het regelen van een artikel in de krant (zie de Facebook pagina van de Lideke Wery Educational Institute) en het doen van onderzoek naar waarom er deze batch minder studenten zijn, hebben me goed van de straat gehouden. Verder was er vorige week dinsdag National Day, dus was iedereen weer een dag vrij. Zoals het een goed buitenlander betaamd heb ik die dag aan het strand gelegen met een frisgekoeld gerstenatje. Heerlijk relaxed.

Afgelopen zaterdag ben ik 's middags op een boottocht geweest op de Madu Ganga (ganga betekent rivier), wat echt heel mooi was. Ja inderdaad, dus alsnog het schip in! De rivier komt bij Balapitiya uit in zee en is dus eigenlijk een grote lagune. Prachtig. We zijn door mangrovebossen gevaren, hebben allerlei vogelsoorten gezien, gezien hoe ze in de lagune garnalen vangen, we zijn op een eiland geweest waar ze kaneel verbouwen en op een eiland waar een boeddhistische tempel op stond. Supermooi allemaal. Op de terugweg zijn we nog even bij een fish farm gestopt waar je met je voeten in het water kon waarbij de vissen aan je tenen beginnen te knabbelen. Grappig maar dat kietelt enorm!

Zondag ben ik samen met Praveen (een van m'n collega's, hij is een week ouder dan ik) een stuk wezen toeren op een scooter (geen flauwe grappen over brommers kiek'n alsjeblieft). Onderweg zijn we bij allerlei tempels langs de weg gestopt en toen zijn we bij zijn opa en oma op bezoek geweest die in de buurt van Hikkaduwa wonen, maar dan een stuk landinwaarts (aan een weg die meer doet denken aan een bugelpiste doet denken). Praveen's opa sprak verrassend goed Engels, al was de man al in de 80 en is hij aan een oog bijna blind. Superlieve mensen en leuk om mee te maken.

Daarna zijn we bij een monument voor slachtoffers van de tsunami gestopt en hebben we een fotomuseum bezocht. Heel erg indrukwekkend. Het is echt ongelooflijk wat de mensen hier meegemaakt hebben. Praveen had zelf zijn tante verloren bij de tsunami.

Na dit indrukwekkende bezoek zijn we verder gegaan op de scooter richting Hikkaduwa waar we even langs het strand gelopen zijn en echt een enorme schildpad gezien hebben die daar op het rif lag te chillen. Heel cool. Lunchen deden we bij Praveen thuis (hij woont bij zijn ouders) en daarna zijn we naar een tempel in de buurt gegaan waar het grootste liggende Boeddhabeeld van Zuid-Azië staat (nou ja, ligt dus). Ik geloof dat dat beeld 35 meter lang is ofzo. Wel een mooi plekje voor een tempel trouwens op de heuvel, alleen die trappen....

Op de terugweg zijn we nog even gestopt bij een schildpadden beschermingsproject in Kosgoda. Schildpaddeneieren worden hier namelijk op de zwarte markt verkocht wanneer ze op het strand gevonden worden en dit project probeert de schildpaddeneieren te redden en wanneer ze uitgekomen zijn zo snel mogelijk naar de zee te laten gaan.

Inmiddels is deze week alweer bijna voorbij want vrijdag is iedereen vrij. Dit weekend ga ik rustig aan doen, ik heb nog geen plannen. Maandag komt er familie van Lideke (de overleden vrouw wiens naam het instituut hoog probeert te houden) op bezoek bij ons. Haar broer, vader en opa komen de school bezoeken dus dat zal heel speciaal worden. Vooral voor haar opa, die het nog nooit gezien heeft. Ik ben heel benieuwd.

Maar daarover vertel ik jullie meer in mijn volgende blog!

Groetjes uit warm en zonnig Induruwa!

PS. Ik heb al in geen tijden regen gezien, hoe is dat in Nederland? ;)