Mijn hele reis in puin...

Na mijn weekje vakantie begon de overdracht van alles wat ik in de laatste 4 maanden over het Lideke Wery Educational Institute heb geleerd. Ik was vooral heel veel aan het vertellen over de school, hoe het er aan toe gaat, wat belangrijke dingen zijn enzovoort. Ik denk dat Nicole’s hoofd zo ongeveer uit elkaar klapte van alle informatie, maar goed. Dat hoort er nou eenmaal bij denk ik.

Op donderdag 24 april werd Koningsdag gevierd door de Nederlandse ambassade in Colombo, waarvoor alle Nederlanders die in Sri Lanka wonen uitgenodigd waren. Samen met Ron en Yvonne was ik er dus ook heen gegaan, wat eigenlijk best gezellig was. Ik geloof ook dat de ambassadeur een erg goede speech hield, al heb ik er geen woord van verstaan doordat de regen zo hard op het dak kletterde (het was echt verschrikkelijk noodweer). De woensdag erna waren Nicole en ik uitgenodigd bij Ron en Yvonne thuis voor een overheerlijk diner. Yvonne had heerlijk gekookt en het was erg gezellig! Een leuke eerste “afsluiter” van mijn tijd bij het Instituut!

Mijn officiële afscheid was natuurlijk pas op vrijdag 2 mei. Op die dag had ik natuurlijk gezorgd voor cake (het is voor mijn collega’s natuurlijk best een feestje waard dat ik weg ga) en Subadra had een heerlijk menu gekookt voor de lunch. Ron en Yvonne waren er natuurlijk ook bij om afscheid te nemen. Zelfs Chathurika en Akushla, allebei met zwangerschapsverlof nu, zijn nog even langs gekomen! Het was heel gezellig, net als alle andere lunches op de school en na het eten werd ik bedankt door iedereen. Ik heb natuurlijk ook iedereen bedankt voor de fantastische tijd die ik heb gehad. Het was erg gezellig maar aan de andere kant natuurlijk jammer dat ik moest vertrekken.

Op zondag 4 mei ben ik toen pas echt vertrokken van het LWEI. De eerste stop was Colombo, waar ik onder andere Kieran uit Australië ontmoette, echt een relaxte kerel. Samen met hem en een jongen uit Chennai, India, zijn we even verderop gaan eten en hebben we in het hostel nog even wat gedronken samen. De dag erna was Bevrijdingsdag, wat ik gevierd heb door te proberen te voorkomen dat ik de bak in zou draaien door langer in Sri Lanka te blijven dan mijn visum toestaat. Om een lang verhaal kort te maken: ik moet Sri Lanka nog uit voordat ik terug naar Nederland kan vliegen. Maandag heb ik dus eigenlijk de hele dag een tripje van een paar dagen gepland. De keuze is gevallen op Mumbai (Bombay), wat een aardig interessante stad schijnt te zijn (de Malediven bleken helaas veel te duur te zijn). Ik vlieg op 30 mei daarheen en op 2 juni weer terug naar Colombo. Op 3 juni vlieg ik dan weer naar Nederland. Handig is anders maar goed. Oh ja, die maandagavond was er ook nog een feestje van AIESEC in hun verenigingshuis, wat echt in een stukje middle of nowhere van Colombo ligt!

Dinsdag ging ik nog even op bezoek bij Akushla en haar zoontje Janu in Balapitiya. Helaas had ik er geen rekening mee gehouden dat het verkeer in Colombo rond lunchtijd echt verschrikkelijk is, dus ik deed er iets langer over dan verwacht. Helaas heeft boos worden of stressen geen zin in dit land, dus ik moest maar gewoon afwachten tot we er waren. Uiteindelijk viel de schade wel mee, zowel wat betreft mijn aankomsttijd als aan het kind toen hij mij zag. Hartstikke gezellig dus.

Op woensdag begon de reis dus echt – take two! Met de trein vertrok ik van Colombo naar Kandy. Nadat ik eerst bijna in de verkeerde trein stapte, bleek dat de trein naar Kandy zowat uitgestorven was: geen mensen in de gangpaden, geen verdrukkingen, niets. Ik had een stoel en er was nog plek zat over! Om eerlijk te zijn: ik wist niet wat me overkwam. In Kandy sliep ik in het Kandy City Hostel, waar ik de rest van de regenachtige middag heb doorgebracht met een jongen uit Australië en een Iers meisje. Best gezellig, ’s avonds een biertje erbij natuurlijk.

De volgende dag moest ik naar een bedrijf dat mijn visum voor India zou regelen in Kandy. Daarna heb ik lekker rond het meer gelopen (verrassend genaamd Kandy Lake) en even bij een gecombineerde Hindu/Boeddhistische tempel gekeken. Leuk om te zien dat religies zo goed hand in hand kunnen gaan hier. Ik heb mezelf ook nog even verwend met een bakkie Sri Lankaanse koffie, wat er best in ging kan ik je vertellen! Die avond was het noodweer en vanaf het dakterras (overdekt gelukkig) konden Tim en ik zien hoe de straat in ware rivier veranderde! Dat gaf weer een heel nieuw perspectief op het woord ‘waterweg’… Na de bui was het water trouwens ook best snel weer weg.

Vrijdag ging ik met Felicity uit Australië en Vivianne uit Duitsland naar Dambulla en Sigiriya. Natuurlijk was een van de dames te laat (tja…), maar dat mocht de pret niet drukken. Eerst gingen we naar Sigiriya, wat vroeger de zetel was van een Sri Lankaanse koning. Sigiriya is een grote rots waar je alleen met aardig wat moeite op kunt komen. De entree voor het park/de ruïnes was wel flink duur (30 Amerikaanse dollars), maar daar doe je weinig aan. Zoals dat hoort als goed Hollander heb ik dus uitgebreid gebruik gemaakt van mijn ticket en veel gezien. Eerst kwamen we door tuinen met grote vijvers, daarna door tuinen op terrassen gebouwd en daarna door de rotstuin. De rotstuin was gewoon een grote verzameling rotsblokken die her en der verspreid lagen, maar wel met coole grotten, stukjes door de rotsen heen en een platte rots waar vroeger de audiëntiehal was.

Daarna begon de echte klim pas en op dat moment begon het natuurlijk te regenen. Gelukkig geen grote bui en voor mij maakte het ook weinig verschil, ik was al half nat van het zweet. En je raadt het al: er waren niet alleen stenen trappen, maar ook van die stalen dingen waar je tussen de treden door kunt kijken. Niet echt mijn ding dus. De wenteltrap naar de wereldberoemde (lees: rondborstige) meisjesfresco’s was nog het ergst: een wenteltrap direct langs de loodrechte rotswand. Ik was erg blij dat ik pas in het hostel las dat deze trap uit 1936 stamt… De fresco’s waren wel mooi natuurlijk. Het uitzicht vanaf de top (waar vroeger het paleis was), was ook echt adembenemend trouwens! Fantastisch.

Nadat we weer veilig beneden waren gekomen zijn we door gegaan naar Dambulla om de grottempel te bekijken. Hier waren we niet erg blij met de trappen die we moesten beklimmen na al die trappen omhoog te zijn gegaan bij Sigiriya, maar goed. De tempel was wel erg gaaf, met een aantal grotten die vol staan met grote Boeddhabeelden en met alle wanden van de grotten volledig bedekt met schilderingen. Ook de busreis terug bleek een hele ervaring te zijn, aangezien deze echt tjokvol zat. Bij het instappen was ik de laatste en dus stond ik op het onderste treetje van de deur, waardoor ik bij scherpe bochten half uit de bus leunde. Daarna stond ik in het gangpad van de bus, maar daar stootte ik continu mijn hoofd. Waarom maken ze die bussen niet wat hoger voor het geval er Hollanders komen?! Later vond ik gelukkig een stoeltje waardoor de rest van de reis naar Kandy wat aangenamer was.

Zaterdag ging ik door naar Anuradhapura in het noorden, samen met Vivianne. De busreis bleek flink mee te vallen: maar 4,5 uur in plaats van 5! Eenmaal daar aangekomen moesten we eerst even de Pizza Hut in om van hun wifi gebruik te maken, omdat we niets hadden geboekt. Uiteindelijk zijn we in een prima guesthouse terecht gekomen. De volgende dag hebben we op de fiets de oude stad van Anuradhapura verkend. Bij oude stad moet je je trouwens niet heel veel meer voorstellen dan een heleboel ruïnes en puin van tempels, paleizen, baden en kloosters. Wel heel gaaf om te zien, ongelooflijk wat een uitgebreide beschaving er was in Sri Lanka voordat de Europeanen er ook maar aan dachten om met hun schepen nieuwe landen te ontdekken. Er zijn trouwens nog wel een heel aantal gigantische dagoba’s overgebleven (dagoba = klokvorming bouwwerk met een of meerdere heilige voorwerpen erin gemetseld). Echt bizar hoe groot die dingen zijn, sommigen waren vroeger meer dan 130 meter hoog!

Aangezien we op zondag niet alles hebben kunnen bezoeken (ja, zo veel is er te zien), besloten we maandag nog maar even de fiets te pakken en de laatste paar hoogtepunten te bekijken. Eerst gingen we naar de Sri Maha Bodhi, wat een gigantische bo-boom is, een zaailing van een van de heiligste boeddhistische bomen in India. De boom in Anuradhapura schijnt dus ook oeroud te zijn. In de tempel hebben we nog even een ceremonie bijgewoond, wat leuk was. Daar heb ik ook de eerste Sri Lankaan met haast gezien: de monnik liet de bezoekers niet uitpraten als ze zijn woorden herhaalden. Ach, misschien hoort dat wel zo, ik weet het niet. Even later zagen we dat er een nieuwe dagoba gebouwd werd en we besloten om even te kijken. Bovenop werden we meteen gevraagd om te helpen, dus dat hebben we dan maar even gedaan. Dus als dat ding over een paar jaar klaar is kan ik toch mooi zeggen dat ik letterlijk mijn steentje bijgedragen heb!

Daarna hebben we nog een andere oude dagoba, de resten van de Koninklijke tuinen en een klooster/tempel gebouwd op een rots gezien. Zelfs de heilige bo-boom was bovenop de rots gebouwd! Echt een tempel voor mensen met een rotsvast geloof in Buddha dus. Wel een lekker tochtje langs het meer om er te komen trouwens.

Afgelopen dinsdag hebben we een rustdag ingelast, zodat we op woensdag het jaarlijkse Vesak festival in Mihintale mee kunnen maken. Verder reizen zou weinig zin hebben omdat die plaatsen of veel kleiner zijn of juist overwegend hindoeïstisch, voor wie het Vesak festival geen betekenis heeft. Rustdag dus. Lekker gerelaxed en aan het meer gezeten voor wat verkoeling.

Hoe de viering van het Vesak festival was zal ik jullie in mijn volgende blog vertellen!

De groeten maar weer!

Sander