Familiebezoek en vette vis(sen)

Hoi volgers!

Hierbij weer een berichtje uit Induruwa. Ik had niet in de gaten dat m'n vorige blog al van 3 weken geleden was, kun je nagaan hoe snel mijn tijd hier voorbij vliegt! Ik ben al over de helft van mijn vrijwilligerswerk bij het LWEI, echt snel gegaan al. Maar het glas is natuurlijk halfvol, dus ik heb nog zeker 2 maanden te gaan!

Vrijdag 14 februari was hier een Poya-dag, dus iedereen in Sri Lanka was vrij op Valentijnsdag. Die vrijdag ben ik met een man die bij de spoorwegovergang werkt naar een tempel in de buurt geweest. Deze man praat ik af en toe mee, aardige kerel maar zijn Engels is beperkt. De helft begrijpt ie niet wat ik zeg geloof ik, maar dat geeft niet (veel zinnigs komt er bij mij toch niet uit hoor ik sommige van jullie denken!). Wel heel gaaf dat hij me de tempel wilde laten zien! Dus zo gezegd zo gedaan en samen gingen we op de fiets de binnenlanden in. Gaten in de weg, kinderen die een blanke toch wel een vreemd gezicht vinden enzovoort, heel gaaf. De tempel bleek op een heuvel te liggen en vanaf de top had je een leuk uitzicht op Induruwa.

Daarna moest ik natuurlijk met alle geweld mee naar zijn huis voor een kopje thee. Dat was ook een bijzondere ervaring: eerst denk je dat de man écht arm is (onder andere omdat ie alleen linksboven en rechtsonder nog tanden heeft), maar dan blijkt ie gewoon een behoorlijk huis te hebben met bijbehorende Philips flatscreen TV... Bleek dus dat zijn zoon in het buitenland werkt en geld opstuurt. Wel heel gastvrije mensen, superleuk!

Dat weekend ben ik verder nog even in Ambalangoda geweest, waar ik in een masker museum ben geweest en ook het vissershaventje heb bekeken. Best gaaf om te zien hoe de vangst van de dag binnengebracht wordt en gewoon op de kade gekieperd wordt.

Een van de hoogtepunten van de afgelopen weken was verder het bezoek van de opa, vader en broer van Lideke Wery aan de school op 17 februari. Voor de zekerheid: Lideke is overleden bij de tsunami toen ze in Thailand op huwelijksreis was. Het Instituut is naar haar vernoemd. Haar opa, vader en broer waren voor het eerst bij het LWEI en opa is al meer dan 90 jaar oud!

Het bezoek was erg bijzonder, zowel voor de staff als voor Lideke's familie. We hebben ze van alles verteld over het Instituut, ze hebben de klassen bezocht en we hebben samen geluncht. Al met al een bijzondere ervaring, helemaal als je de verhalen hoort over hoe het was voor hun ten tijde van de tsunami. Onvoorstelbaar, daar zijn geen woorden voor.

Aangezien Chathurika (een van de Engels leraressen) met zwangerschapsverlof is gegaan en op 26 februari is bevallen van een dochter, geef ik meer en meer les. Een naam is nog niet bekend trouwens, want ze moeten nog aan de astroloog vragen met welke letters haar naam mag beginnen. Ja, echt waar, de mensen zijn verschrikkelijk bijgelovig hier... Anyway, Hasanthi (de andere Engels lerares) heeft nu drie klassen van elk 2 uur, waardoor ze voor allerlei dingen geen tijd meer heeft. Ik doe nu dus bijvoorbeeld regelmatig extra oefeningen met de Access leerlingen. En geloof het of niet, maar het lijkt erop alsof ze het wel leuk vinden! Oh, en ik ook natuurlijk ;)

Op 22 februari ben ik weer naar de familie gegaan van de man die me meegenomen had naar de tempel. Ik had namelijk wat foto's gemaakt die ik had laten afdrukken. Die ben ik dus even langs wezen brengen, wat ze echt super vonden. Bij mijn eerste bezoek had ik het hele familie-album al gezien (een dochter heeft bij het LWEI gestuurd trouwens), dus het leek me leuk om daar een bijdrage aan te leveren. Funny fact: lachen op foto's doen ze niet aan hier.

Afgelopen weekend (1 & 2 maart) leek het me dus de hoogste tijd om weer eens een weekendje weg te gaan! Dit keer ging de reis naar Unawatuna. Una - watte? Ja, Unawatuna. En je raad het al: Unawatuna kun je wel een beetje vergelijken met Hikkaduwa, alleen dan wat kleinschaliger. Dat betekent dus: zon, zee, strand, biertje, feestje en snorkelen!

Toen ik aankwam in Unawatuna (ik had een zitplaats in de bus!), ben ik met een tuktuk naar een hostel gegaan wat ik op internet gezien had. (Voor het gemak sla ik het feit dat ik een of twee haltes te laat uitstapte in Unawatuna maar even over). Daar aangekomen zat het hek dicht en stond Gavin (een Engelsman) ook aan het hek te rammelen. De eigenaar van het hostel bleek echter onderweg terug naar Sri Lanka te zijn vanuit Nieuw-Zeeland, dus daar slapen konden we wel vergeten. En zoals een beroemd Sri Lankaans gezegde dan gaat: What to do? (betekent zoiets als: tja, ik kan het ook niet helpen).

Gavin en ik zijn dus terug in de tuktuk gestapt en na langs een aantal andere guesthouses gereden te zijn (die of te duur waren of al vol zaten), zijn we uiteindelijk maar lopend verder gegaan op zoek naar een guesthouse. Uiteindelijk kwamen we uit bij Rock House (1x raden waar dat guesthouse bovenop gebouwd was), waar ik een prima tweepersoonskamer voor mezelf had! Het bed was zelfs langer dan op de school dus ik kon me helemaal strekken! Joepie!

Daarna hebben we een paar biertjes gedaan aan het strand en toen zijn we met Arne, Toby (twee Duitsers) en een Canadees naar een strandfeest geweest. Op zich wel lachen, al was de eerste DJ niet al te best en waren er ook dramatisch weinig vrouwen. Maar goed, al met al nog wel leuk (je weet hoe het gaat: Aaaaaah vooruit, nog una dan!)

De volgende ochtend zijn Gavin en ik gaan snorkelen voor de kust van Unawatuna. Vlak voor het strand ligt een rif waar we al wat mooie vissen zagen, maar pas toen we verder uit de kust kwamen en langs de rotsen in zee gingen snorkelen zagen we echt spectaculaire dingen. We zijn bijvoorbeeld een schildpad tegengekomen die rustig tussen de rotsen aan het chillen was, ff adem ging halen en weer verder ging chillen. Ook zijn we parrotfish tegen gekomen en allerlei andere felgekleurde vissen, supermooi. We voelden ons echt als een vis in het water zeg maar... Ook kwamen we nog een hele school vissen tegen die in een rondje zwommen met hun bek open, dus daar zal wel wat eetbaars in het water gezeten hebben. Of ze waren gewoon doorgedraaid, dat kan natuurlijk ook...

Maar goed, leuk dus en uiteindelijk hebben we 2 uur in het water gelegen en bleken we toch een paar kilometer van de kust af gezwommen te zijn. Na een goeie lunch en een afsluitend biertje ben ik toen weer terug naar huis gegaan.

Afgelopen week was Praveen jarig (hij is precies 8 dagen ouder dan ik) en ook kwamen Ron's zoon en schoondochter met hun zoontje langs op de school. Zij zijn een paar weken in Sri Lanka om Ron en Yvonne op te zoeken en kwamen dus langs om eens te kijken waar Ron en Yvonne allemaal mee bezig zijn.

Dit weekend is weer een weekendje relaxen (als het goed is aan het strand), ik heb geen plannen. Akushla (de administratrice) is inmiddels ook met zwangerschapsverlof, dus afgelopen week was ook best druk. Even uitrusten is dus wel lekker :)

Hoe is het in Nederland? Ik hoor dat het ook bij jullie lekker weer wordt? Hier hebben we de afgelopen dagen gelukkig wat regen gehad, dat was hard nodig!

Bye bye!